De enige dingen die ik in eerste instantie wist over Vietnam waren; de Vietnam oorlog en Vietnamese loempia's. Een van de beide is lekker de andere heel erg smerig. Mijn tweede kennismaking met Vietnam begon op de achtiende oktober in Hanoi. Zogauw ik uit het vliegtuig stapte kreeg ik te maken met een stukje ouderwets communistisch bureaucratisch geouwehoer. Het duurde een dik uur voordat een streng ogende Vietnamees een papiertje in mijn paspoort had geknald en nadat ik hem daarvoor 25 klinkende dollar had betaald mocht ik verder.

Toen ik de aankomsthal uitstapte vlogen er direct 25 enthousiaste taxichauffeurs in mijn gezicht. Nadat ik die opzij had geschoven en/of af had gewimpeld ben ik op zoek gegaan naar lokaal vervoer. (Iedereen is hier trouwens belachelijk klein.) Er bleek een gevaarlijk goedkope rammelbus te zijn die naar het kloppende hart van Hanoi heen en weer pendelde. Nadat ik een zetel had bemachtigd duurde het nogal even voordat we er waren. Onderweg zag ik alvast het een en ander van Vietnam. Het land is weer volledig anders dan Thailand, Maleisie en SIngapore. Landbouw voert de boventoon en het lijkt wel of iedereen er een sawaatje op na houdt. Voor de rest woont iedereen in vreemde platte huizen, de keuken is weer helemaal anders, veel Vietnamese hoofden zijn verstopt onder een strooien kegelhoed en daarnaast beschermen de vrouwen zich extreem goed voor de zon. Ze lopen allemaal met een paraplu, doeken om hun hoofd of doodleuk met een masker voor hun koppie. Niemand wil bruin zijn. Wel vreemd omdat alle blanken hier bruin willen worden. Je went er trouwens op de een of andere manier wel aan. Ik zag gisteren een vrouw met een paraplu op en ik dacht; 'Wat stom, de zon schijnt toch helemaal niet?' En toen pas merkte ik dat het regende. ;)

Hanoi is een carrousel van motorfietsendwaasheid. Het is werkelijk onvoorstelbaar, 90% van het verkeer is brommer/motor/scooter en iedereen rijdt daar als een gek mee. De stoepen zijn bij uitstek de parkeerplek voor de rijtuigen en de Hanoiers pleuren hem dan graag overdwars op de stoep zodat ze meteen weer weg kunnen branden. Ik ben de eerste keer slechts een dag en een nacht in Hanoi gebleven. Ik ontmoete een Fransman man en een Zwitsers meisje en we hebben samen een hostel gezocht. 's Avonds ontmoete ik nog twee Duitse meisjes en die vroegen of ik mee ging naar Sapa & Halong Bay. Why not?

Eerst zijn we nog een rondje langs de highlights van 'the old quarter' van Hanoi gelopen. Dat waren een oude kerk,(gebaseed op de Notre Dame) een meer met een pagoda(zeg maar tempel) in het midden en het Hanoi Hilton (gevangenis van VS-krijgsgevangenen). Daarna gingen we op weg naar Sapa. Een stadje op een kanonschot afstand van de Chinese grens. Dit stadje was wel een beetje toeristisch, maar ik heb het er enorm naar mijn zin gehad. Nadat de nachtbus om een uurtje of zeven 's morgens aankwam zijn we met een paar mensen uit het hostel een scooter gaan huren en hebben we de omgeving bekeken. Een scooter is een top vervoersmiddel in de bergen en we zijn dan ook de hele dag langs authentieke dorpjes, watervallen, sawa's, bergen en dalen gescheurd. 's Avonds gezellig uit eten met de hele kliek. Het vreemde was dat er veel visrestaurants waren, midden in de bergen. Ik zal wel ff wat foto's van Sapa toevoegen.

Op de markt van Sapa wordt je telkens aangesproken door de lokale bevolking. Kleine kindjes die 'You buy something from me' zeggen totdat je er een punthoofd van krijgt. Maar ook geinige kleine vrouwtjes in klederdracht die eveneens hun uiterste best doen om je iets aan te smeren. We kwamen een beetje aan de praat met twee van de vrouwtjes en zij boden ons een homestay aan. Vier van ons besloten te gaan. De twee Duitse meisjes, een Engelse gast en ikke. Wij op weg. We gingen beginnen met een tracking langs verschillende Vietnamese dorpjes die geen toeristen bevatten. Sommige van de dorpjes waren echt gruweloos arm. Kleine vieze hutjes gecombineerd met rondrennende kippen, geiten, varkens en naakte kinderen. Dat was best een cultuurschok. Hetgene dat me het meest opviel was de enorme vriendelijkheid van de mensen. Iedereen vraagt waar je vandaan komt, wat je naam is en iedereen nodigt je uit in hun huis.

Ondertussen droegen de twee vrouwtjes ons eten en water in een paar zware manden. Maar tijdens het gesprek kwamen we er achter dat de een al 57 jaar oud was en de ander 7 maanden zwanger. Toen hebben de Engelsman en ik heel ridderlijk (na enig aandringen) de manden van hen overgenomen. Dat hebben we geweten. Ik was aan het eind ganz kaputt. De vrouwtjes lachten nog steeds vriendelijk in onze richting, zij bleken dit elke twee dagen te doen. Heen en terug, zonder een centje pijn. Wij ook met onze stomme nobele ideeen.......

De homestay zelf was een beleving op zich. Nadat we gedouched hadden in de waterval om de hoek kregen we een vorstelijk maal voorgeschoteld. We konden eten totdat we erbij neer vielen en het was vrij verrukkelijk moet ik zeggen. Misschien samen met het ontbijt de volgende morgen wel de beste maaltijden die ik heb gehad in Vietnam. Had misschien ook met mijn verwachtingen te maken maar het was echt een fijn potje eten. Na de maaltijd even uitbuiken op de 'veranda.' (het stukje grond voor het huisje) En daarna shotjes rijstwijn drinken met de dames. (Happy water noemden ze het.) Ze lusten er wel wat. De een nam er maar 3 want 'I am pregnant' en de andere tempelierde vrolijk met ons mee. Nadat we ook de wietpijp hadden geprobeert zijn we een beetje duizelig en poging gaan doen om te slapen. Dat gebeurde al om een uurtje of acht 's avonds omdat ze niet zoveel stroom willen gebruiken. Het was maar goed dat ik onder invloed was omdat het bed nogal shit was. Gewoon een keiharde bamboomat met een fruitig dekentje. Daarbij was het bed 15cm te kort. Maar dankzij de rijstwijn uiteindelijk nog geslapen ook.

De nacht erna terug naar Hanoi. De bus kwam 7 uur 's morgens aan en onze volgende excursie vertrok om 8.30 uur 's morgens. Dit was een driedaagse geheel verzorgde excursie naar Halong Bay. Niet geheel mijn stijl maar ik hoorde dat de eilanden moeilijk te bereiken zijn op eigen gelegenheid. Halong bay is de nummer 1 toeristische attractie van Vietnam. Er gaan veel boten met toeristen door de baai en dat is terecht ook. Het is overweldigend mooi, enorme kliffen die uit de prachtige blauwe zee stijgen, drijvende vissersdorpjes, adelaars, enz. We ontmoeten nog een paar Nederlandse meisjes. (ff Nederlands praten) en twee gasten uit Nieuw Zeeland. We hadden een erg gezellige tijd. De dagen erna zijn we ook samen naar Cat Ba Island, Monkey eiland en een gave druipsteengrot gegaan. Ook hebben we nog een tracking naar een viewpoint gedaan. Alles was even genadeloos mooi en gezellig.

De dag erna was het 26 oktober. Ik wilde eigenlijk weggaan uit Hanoi maar ben voor de gezelligheid nog een dagje gebleven. DIe dag een beetje uitgeslapen en alle gekke straatvoedsel geprobeerd dat ik maar kon vinden. Die avond gingen we naar de waterpuppetshow met dezelfde groep uit Halong Bay. Dat was vrij bizar. Je zit in een theater met een enorme bak water voorin. Er zat een klein orkestje naast de bak te rammen op een paar harpen enzo. Een vrouwtje hing een Vietnamees verhaaltje op. Gelukkig waren en ondertitels te zien op de schermen aan de zijkant. Het ging om oude Vietnamese volksverhalen. En plots verschenen er poppen op stokjes die de verhaaltjes probeerden uit te beelden. Het was best kostelijk.

De dag erna kwam ik de Fransman weer tegen die ik op mijn eerste dag in Hanoi had ontmoet en samen zijn we met een gast uit Australie naar Ninh Binh gegaan. Ninh Binh is bekend om zijn ' Halong bay on land' . Hoge rotsen als in Halong Bay maar dan omgeven door rijstvelden en riviertjes ipv zee. Dat was ook een belevenis op zich. De morgen dat wij met een bootje een tocht op de riviertjes wilden gaan maken stak er voorzichtig een storm op. Het waaide om een uurtje of tien al zo hard dat het eerste verhuurbedrijf dicht zat. Na een beetje rondlopen kwamen we een verhuurbedrijf tegen die wel gek genoeg was om open te zijn. We zijn met zijn drieen in zo'n bootje gestapt, samen met een Vietnamees die ons zou roeien. Maar de wind was zo heftig dat we de verkeerde kant op gingen. Toen hebben we de spanen maar van hem overgenomen en zijn we zelf gaan varen. De Vietnamees vond het wel mooi, hij zat grijnzend achterin. Wij vonden het ook wel mooi omdat we nu zelf konden uitmaken waar we heengingen. Achteraf kregen we trouwens geen korting voor onze inspanningen.

's Middags ging de storm steeds heftiger en heftiger. Iemand die op internet had gekeken zei dat het een typhoon was. Ook heftig om eens mee te maken. De weersvoorspellingen waren waarzinnig slecht en omdat we toch al hadden gezien hadden waarvoor we kwamen zijn we maar verder gegaan. We hadden onze bus in een ander hostel geboekt omdat het daar cheaper was. Toen we ons door de regen en wind wurgden naar dat andere hostel waaide er een billboard van een gebouw af. Het ging om een billboard van ongeveer 3 bij 4 meter, voorzien van stalen constructie met interne verlichting. Nu heb ik verder niks tegen billboards, maar het was wel schrikken toen het ding 5 meter achter ons op de stoep ging liggen. Dat gaf een beste dreun. Als dat billboard op onze kop was gevallen waren we misschien wel morsdood geweest. Vreemd genoeg realiseer jeje dat later pas.

Vanuit Ninh Binh zijn we naar Hue gegaan. De eerste dag hebben we de historische kern van de stad bekeken. Hue is de stad waar de heersers van het oude Vietnam hebben gewoond. Hun adres was gelegen in ' the forbidden city.' Veel is er verwoest maar er wordt vanalles gedaan om de boel weer op te bouwen en de bestaande tempels op te knappen. We hadden geweldig weer en dat maakt alles beter. In de middag wilden we nog wat gaan zwemmen. Daarom gingen we een fietstocht van 30 km naar het strand en terug doen. We kwamen door allerlei dorpjes waar we door de kinderen werden nageroepen en waar we het lokale leven konden zien gebeuren.

De dag erna ben ik alleen op een DMZ(Demilitarized-zone)-tour gegaan. Ik ben gewoon geinteresseerd in de Vietnam oorlog en daarom leek me dit wel wat. Het was een educatieve tour langs allerlei belangrijke plekken uit de 'Amerikaanse Oorlog' zoals ze dat hier noemen. We gingen langs Amerikaanse bases, bruggen en Vietnamese tunnelstelsels. Ik had van tevoren al een paar Amerikaanse boeken over de ' Vietnam-oorlog' gelezen. Maar deze tour gaf een heel ander (Vietnamees) perspectief. Zij leggen de schuld volledig bij de Amerikanen. Misschien ook wel terecht. De bergen zijn nog steeds kaal van de Agent Orange(chemisch ontbladeringsmiddel), daardoor worden er ook nog steeds veel verminkte kinderen geboren(ook onder Amerikaanse en Australische soldaten), er zijn al 40.000 doden gevallen door rondslingerende explosieven sinds de oorlog, talloze mensen hebben nog steeds een trauma, een hele generatie is verdwenen(2,5 miljoen Vietnamese slachtoffers en 60.000 Amerikaanse), enz. Ik heb er met verschillende Vietnamezen over proberen te praten. Eentje was zijn beide opa's verloren in de oorlog. Dat was wel heftig om te horen. De regering had ze alleen een medaille gestuurd. Ze waren als helden gestorven, ahem.

Niet alleen soldaten stierven maar de Amerikanen bombardeerden vrolijk hele dorpen weg. Dat zag ik ook tijdens de DMZ tour toen we de Vietnamese gangenstelsels bekeken. Hele dorpen groeven deze gangenstelsels om in te leven. Sommige mensen woonden 5 jaar onder de grond en kwamen zo weinig mogelijk boven. Een andere Vietnamees die ik sprak kende een moeder die al haar zeven kinderen had verloren in de oorlog.(!) Ook zijn er een aantal gevallen van grootschalige genocide door Amerikaanse soldaten bekend. Een ding is wel duidelijk, de Amerikanen hadden daar niks te zoeken. Ze hebben ook nog eens verschikkelijk huis gehouden. Het lijkt dat ze nog steeds niet echt van plan zijn dat toe te geven of een poging te doen tot herstel.

Dit was het belangrijkste wel zo ongeveer. Op dit moment ben ik in Hoi an. Dit is een geweldig gezellig toeristenstadje. Vandaag heb ik niet veel gedaan om het balleweer is.

Dank u voor het lezen,

Geert-Jan