Dag beste mensen.

Het is ondertussen al een tijdje geleden dat jullie een stukje verhaal van mij hebben gelezen. Dat komt vooral doordat ik ook niets online heb gezet. Dit stukje is speciaal geschreven om daar wat verandering in te brengen. Hierbij een aantal dingen uit de afgelopen weken op de rij.

De vorige aflevering van mijn woeste reisverhaal was in Hoi-An blijven steken. Als mijn berekeningen een beetje kloppen hing ik daar aan het begin van deze maand rond. Hoi-An is een rustig (wel medium toeristisch) dorpje in centraal Vietnam. Het is bij uitstek een plek om het even ietsjes rustiger aan te doen. Ik heb dan ook flink zitten chillen tussen de Frans koloniale huisjes, kleermakers, stranden, chinese lampions die snachts de boel verlichten, bars en de onvermijdelijke dosis Vietnamezen.

Tijdens mijn verblijf daar heb ik mij zelfs laten verleiden een driedelig maatpak te laten maken. Van kasjmierwol. Jaja, ik moet zeggen dat het resultaat wreed mooi was. Maar naast de modeuitspattingen is er nog meer gedaan. Zo ben ik met een Nederlands meisje (Nikki) en een Duits meisje (Elke) meegegaan naar mister Tjung. Mister Tjung leidt mensen rond in zijn dorpje en verteld hen over alles wat er in zijn dorp gebeurd. Zo hebben we gezien hoe ze rijst maken, tabak maken, eten, koken, hun land bewerken enz, enz. Kortom hoe men leeft op het Vietname platteland. Daarnaast vertelde hij dat hij als Zuid Vietname soldaat had gevochten voor/met de Amerikanen. Hij vertelde openlijk over zijn belevenissen en over de huidige politieke gebeurtenissen in Vietnam. Het vreemde voor mij was dat we daarna bij zijn oom op bezoek ging die een gedecoreerde soldaat in het Noord Vietnamese leger was. Ze hadden nooit problemen met elkaar gehad.

In het Hop Yen hostel van Hoi-An ontmoete ik ook Sebastian een gast uit Duitsland. Hij had een motor. Hij nam me een dag mee naar het strand en later in de middag gingen we ook per motorfiets naar de 'marble mountains' in de buurt van Danang kijken. Dat was geweldig. Per motor kan je gaan waar anderen niet kunnen komen en we hadden dan ook een inmens strand voor ons alleen. Op de marble mountains stonden een aantal prachtige tempels die geweldig afstaken tegen de ondergaande zon. Kijk maar eens naar de foto's zou ik zeggen.

Sebastian was van plan zijn motor te verkopen en na enig nadenken heb ik besloten hem te kopen. Ik kon niet echt motorrijden maar dat heb ik mezelf maar moeten leren. Het was van meet af aan een oud beestje en het had een paar kleine probleempjes. Ik zal zsm wel ff een foto toevoegen. Maar ondanks dat ben ik het motorrijden zeer gaan waarderen.

De eerste dagen reed ik in de richting van Nah Trang. Ik reed eerst vooral op de snelweg en deed het rustig aan. Maar na een paar dagen wordt de snelweg saai en werd het de uitdaging om de meest afgelegen plekjes op te zoeken. Halverwege de middag moest je dan een wat grotere plaats/dorpje op gaan zoeken om voor het donker een plek te vinden om te gaan slapen. 's Nachts rijden in Vietnam is iets wat je echt niet wil meemaken er zitten enorme gaten in de weg en de medeweggebruikers rijden als maniakken.

Meestal reed ik een uurtje of 7-8 per dag. Ik stopte onderweg om foto's te maken, koffie te drinken, te eten of omdat ik daar gewoon zit in had. TIjdens het motorrijden ervaar je een onbeschrijfelijke vrijheid en het mooiste is dat je geen idee hebt waar je terecht gaat komen. Het is fantastisch. Ik ben op geweldige plekken terecht gekomen. Zo was ik in een dorp waar zelfs niemand een motor had, alles gebeurde met buffels en ezels en er was in de verste verte geen verharde weg te bekennen. Iedereen keek met open mond toen er zo'n gekke blanke aan kwam rijden. Maar op een andere dag was ik ook in een erg communistisch dorpje waar enorm veel hamer en sikkelvlaggen hingen. Er was niemand op straat en er hingen door het hele dorp speakers van het geluidsysteem. Nu zie je dat soort geluidsystemen wel vaker maar het uiterst bizarre was dat het nummer 'Old Mcdonald has a farm, I-A I-A OOH' keihard door het dorp schalde. Ik rolde bijna van mijn motor van het lachen.

Ook heb ik in een hotel geslapen waar ik de enige gast was. (Dat is trouwens een uitstekende uitgangspositie om te onderhandelen over de prijs.) Maar toen ik 's avonds zat te eten plukte ik mijn smartphone uit mijn zak om iets op internet op zoeken. Na vijf minuten keek ik op en merkte dat het voltallige 5-koppige personeel over mijn schouder stond te kijken omdat ze nog nog niet vaak/eerder een smartphone hadden gezien. Nadat ze allemaal even aan het scherm hadden gevoeld gingen ze weer verder met hun werkzaamheden. Een andere keer kwam er iemand van totaal de andere kant van het restaurant aanlopen, hij trok een keer aan de haartjes op mijn arm, schudde zijn hoofd, glimlachte naar mij en liep weer weg. Rare jongens die Aziaten.

Tijdens het rijden kwam ik in het stadje Quy Nohn. Daar stopte ik bij een hostel en binnen liep ik Elke tegen het lijf. Gebeurd in Vietnam erg veel. Iederen reist naar het Noorden of naar het Zuiden zodat je mensen telkens weer tegenkomt. Dat is eigenlijk best leuk op die manier hoor je elkaar ervaringen een beetje. Zij vertelde me over een enorm gaaf strand ten Zuiden van Quy Nohn. Ik daarnaartoe. Was ook mooi, leuk vissersdorpje en mooi strand waar je kon relaxen. Tegen het donker reed ik terug. Halverwege begon mijn motor te sputteren en kapte ermee. (Mijn benzinemeter was één van die kleine mankementjes) Ik meteen de dop van de tank en jah hoor. Tank leeg! Ondertussen werd het steeds donkerder en mijn lamp ging ook uit. Dat is dus vrij linke soep. Tot overmaat van ramp ging het ook nog een potje regenen. Het enige dat ik kon doen was lachen eigenlijk want: helg worn ni vulle! Na ongeveer 5 minuten motorfietsfitness (motor tegen berg op duwen) stopte er een scooter met twee Aziaten naast me. Ze stapten zweigend af en glimlachten naar me terwijl ze grabbelden onder het zadel van de scooter. Dit zijn het soort Aziatische glimlachjes waarvan je niet kan zeggen om iemand nu van je houdt of je aan de hoogste boom wil opknopen. Ze overhandigen mij plotsklaps een fles met brandstof en reden vriendelijk lachend weer verder. Toplui!

Toen ik in Nah Trang aankwam zag ik dat dit de meest Westerse stad van heel Vietnam was. Het stikte er van de clubs, discotheken, luxe winkels, dure auto's en dat soort zooi. Maar er was ook een KFC. Ik had op dat moment allang geen fastfood meer gehad en heb dan ook maar twee menu's besteld en me helemaal volgevreten. When in Rome......

De twee mooiste tochten die ik gemaakt heb waren de tocht naar Dalat en de tocht van Dalat naar Mui-Ne. Dalat ligt midden in de Central Highlands van Vietnam. De bergen dus. De tocht ernaartoe kostte mijn motortje bijna de kop maar het was amazing. Haarspeldbochten, kleine dorpjes met vriendelijk zwaaiende mensjes, geen kip op de weg, geweldige uitzichten en alles omlijst met machtige bergen. Dalat is een typisch Vietnamese stad met een gigantische night-market. Iedereen in het dorp komt daar samen en eet op de avondmarkt. Toen ik daar 's avonds met een Franse gast (had ook een motor) rondliep loop je tussen allemaal kleine Aziaatjes waar je een kop bovenuit steekt. We hebben daar ook nog een waterval en een tempel bekeken en een tour door de Central Highlands gemaakt.

De weg naar Mui-Ne was de mooiste van allemaal. Van de bergen die ervoor zorgen dat je 's morgens nog een trui aan moet, door vlaktes en canyons die je het gevoel geven dat je door de VS rijd, dan door zandduinen die op de Sahara lijken naar een prachtig surfersdorp aan een tropisch strand. De weg van Mui-Ne naar Ho-Chi-Minh City (HCMC/Saigon) was vreselijk. Allemaal door erg druk verkeer en veel stedelijk gebied. HCMC heeft het meest drukke verkeer dat ik ooit gezien heb. Ik was bekaf toen ik me 's avonds naar het stadscentrum had geworsteld. Het meest extreme was de brug naar het centrale gedeelte van de stad. Daar reed ik in een soort rivier van motoren, met op 30 centimeter elke kant een motor en zo'n stroom voor honderden meters lang. Je kan niet meer gas geven en niet remmen, je moet met de stroom mee.

Ik ben een dag of 5 in HCMC gebleven. Ik ontmoete daar een groep geweldig leuke mensen en ben daarom langer blijven hangen dan eerst gedacht. Ik ben naar de Cu-Chi-Tunnels geweest. Tunnels die door de Vietcong werden gebruikt tijdens het Tet-offensief (voor de liefhebbers.) Dat was een aardig krap gedoe. Je sweet peentjes als je 25 meter diep onder de grond, op handen en voeten door een gruwelijk vochtige tunnel kruipt. We kregen de volle ervaring. Daarna ging de gids uitleggen hoe al de (minstens 12) verschillende vallen werkten waarmee de Vietcong de Amerikanen omlegden. Alles is erg pro-Vietnamees net als het toch wel erg indrukwekkende oorlogsmuseum. Daar liepen mensen soms te huilen bij de soms verschrikkelijke foto's van de oorlog. Er blijken ongeveer 3 miljoen slachtoffers te zijn van agent orange. Dit zijn dan wel Vietnamese cijfers maar het zijn er wel erg veel.

Daarnaast nog met een groep mensen de stad verkent. (Grappig genoeg kwam ik de Franse gast van Dalat, Elke en Nikki ook weer tegen.) De kerk bekeken en een beetje door de straten gelopen. Op een gegeven moment begint alles wel wat op elkaar te lijken. 'Same Same, but different' zeggen ze hier. Daarom op zoek naar de aparte dingen. Zo hebben we kikker gegeten, kwartel eieren, eend, slang, wezel koffie(koffie opgegeten en uitgescheten door een wezel en daar koffie van gezet), gefrituurde kippenhuid en allerlei gek straatvoedsel dat ik nu niet meer weet opgesnaaid. We hebben ook een blinde massage gedaan. Je wordt dan gemasseerd door een blinde. Dat leidde tot hilarische tafarelen en het kost ook nog eens geen drol.

Tijdens mijn verblijf in HCMC heb ik mijn motor verkocht aan een Koreaanse gast. Hij blij, ik soort van blij. Hij rijdt nu weer naar het Noorden en zal hem daar waarschijnlijk weer verkopen aan een andere backpacker. Wel zuur dagje maar toch redelijk verkocht, zo gaan die dingen. Reizen met de motor heeft grote voordelen maar ook wel nadelen.

Op de 17e November ben ik naar Cambodja gegaan. Ik zag dat mijn visum van Vietnam eigenlijk al was verlopen maar dat leverde verder geen problemen op. De relatief rustige hoofdstuk Phnom Phen was de eerste stop. Tijdens de busreis twee Engelse meisjes ontmoet met wie ik besloot om naar 'The Killing fields' te gaan. Cambodja heeft met de geschiedenis van Pol Pot één van de meest wrede in de geschiedenis. Het gestoorde communistische regime moordde eenderde van de eigen bevolking uit tussen 1976-1679. Ze richten zich daarbij bijvoorbeeld op intellectuelen, stadsmensen, buitenlanders en iedereen die geen eelt op de handen had. (Letterlijk) Ook weer mede mogelijk gemaakt door de VS die het halve land de steentijd in bombardeerden tijdens de VIetnam-oorlog.

Omdat kogels te duur waren werden mensen bij voorkeur dood geslagen met alles wat voorhanden was. Bijvoorbeeld hamers, messen, bamboostokken en scheppen werden gebruikt om mensen dood te slaan op een van de duizenden killing fields. Als je daar komt weet je niet wat je ziet. Er liggen nog steeds honderden lijken onder de grond, overal zie je stukjes menselijk bot en tanden die door de regen naar het oppervlak komen. Er is een boom waar ze de baby's dood tegenaan sloegen en heel veel schedels en botten die zijn opgeslagen in een soort bizarre toren. Na de killing fields gingen we nog naar de S21 gevangenis waar in die tijd allerlei mensen gemarteld werden. Ik had het snel bekeken. Het is erg maar je moet niet teveel van dit soort shit zien. Dan krijg je helemaal de kriebels.

Nadat we de gevangenis uitkwamen vroeg onze tuktuk-driver of we naar de shooting range wilden. (schietbaan) Je kan daar naar hartelust met AK47, M16, M60, of .50cal machinegeweren schieten. Voor de gevorderden is er een raketwerper of handgranaat te koop. Dit land is compleet wetteloos. Ik snap niet helemaal dat je daar zin in hebt na een dagje killing fields maar met zulke wapens schieten lijkt me wel leuk eigenlijk. Ik hoorde trouwens dat je op andere plekken in Cambodja een koe kan kopen en die kan je dan doodschieten met die raketwerper, of een hokje met kippen die je dan kan afmaken met de handgranaat. Erg wreed, dat klopt. Maar dat is ook toch stiekem best wel een beetje grappig.

In Phnom Phen heb ik nog de SIlver pagoda en het koningklijke paleis bezocht. Het is echt een mooie en rustige stad. Het centrum dan, de buitenwijken zijn erg arm en mensen leven daar in hutjes. Verder heb ik net buiten Phnom Phen nog een aantal Cambodiaanse gevechten bijgewoond. Het was een soort kickboxen voor gevorderden. Erg goede gevechten van gastjes die echt kunnen vechten. Het gaat er keihard aan toe met ellebogen en de hele mikmak. Elk gevecht was de moeite waard en het was nog gratis ook.

De 21e November ben ik met een Taiwanees meisje naar Shihanoukville gegaan. Een feeststad in het zuiden. De volgende morgen zijn we reeds verhuisd naar het eiland Koh Rong. Het eiland was absoluut top. Er was niets dan alleen een klein vissersdorpje en een paar primitieve hostels. Het strand was het witste dat ik ooit heb gezien en het water was ongelooflijk helder. We zijn met een paar lokale vissers gaan vissen en hebben onze opbrengst de eerste avond gebarbecued.

De dagen daarna hebben we vooral bier gedronken, wiet gerookt en op het strand gelegen. Ik ontmoete een geweldige groep mensen en de hostelbaas bleek een zeer bewogen leven te hebben gehad. Die man is een compleet verhaal op zich. Je ontmoet soms zeer vreemde mensen tijdens het reizen. Zo heb ik verschillende mensen ontmoet die hele landen doorfietsen, iemand die van Parijs naar Vietnam was gelift(!), vele vage hippymensen en ik heb gehoord van een man die van Beijing naar Berlijn ging lopen(!).

Ondanks de stimuleren omstandigheden zijn we zelfs nog naar een waterval in het midden van het eiland gehobbeld. Maar het gaafste van allemaal was misschien wel het zwemmen in de nacht op Koh Rong. Wanneer je in het pikdonker zwemt en je alleen de sterren ziet, fluoriseert het plankton felgroen op het moment dat het beroert word. Je zwemt dan in een zweem van groen in water dat op baadtemperatuur is terwijl er een geweldige sterrenhemel boven je hangt. Misschien maakt het feit dat je lichtelijk stoned bent het alleen maar beter.

Een tijdje geleden kwam ik nog een erg goede spreuk tegen. Heb hem even weer opgezocht. Op mijn reis tot nu toe istie wel ongeveer van toepassing.

Adventure is a path. Real Adventure - self determined, self motivated, often risky - forces you to have firsthand encounters with the world. The world the way it is, not the way you imagine it. Your body will collide with the earth and you will bear witness. In this way you will be compelled to grapple with the limitless kindness and the limitless cruelty of humankind. And perhaps you will realize that you yourself are capable of both. This will change you. Nothing will be ever black and white again. Mark Jenkins.

Dank u weer voor het lezen en tot horens,

Geert-Jan

PS: Op dit moment ben ik in Battambang. Daar vertel ik de volgende keer wel weer wat over. Morgen ga ik proberen foto's online te krijgen, heb ik nu geen zin meer in. Ik vraag me ook echt af of het kan met een internetverbinding vanuit Cambodja. Het internet is hier echt bagger. Het vervelende is wel dat ik een aantal foto's van Vietnam kwijt ben geraakt. Het geheugenkaartje laat zich maar niet vinden. Ik zal me daarom voor sommige gedeeltes behelpen met foto's van medebackpackmensen.

Tot slot; zoals jullie misschien al wel gehoord hebben is mijn reis verlengd naar volgend jaar eind augustus, ik ben het nog lang niet zat namelijk.